Hoe het zo gekomen is.

In 2006 zijn we op zoek gegaan naar een geschikt pand om een pension in te beginnen.
Guus is 30 jaar schilder geweest, waarvan de laatste 10 jaar zelfstandig.
Op een gegeven moment besefte hij dat hij dit werk echt niet tot zijn 65ste vol kon houden en toen is het idee ontstaan om een pension te beginnen.
Om het kort te houden, we hebben gezocht en gevonden. Het voormalige Landgasthof Pension Haus Hirsch.
Eerst onderzoek plegen, info inwinnen en de nodige cursussen bijwonen en toen de stap gezet en op 4 januari 2007 was Haus Hirsch van ons.

Het pension was zwaar verwaarloosd en smerig en op sterven na dood. Dus er moest een hoop werk verzet worden. Tijdens het klussen merkten we dat er auto’s langzaam gingen rijden of stopten, men merkte dat er wat aan de hand was in Haus Hirsch. Aangezien er een groot terras aan de voorkant zit kregen we het vermoeden dat we weleens veel aanloop konden krijgen wat eten betreft, dus hebben we op het laatste moment de plannen gewijzigd en zijn op zoek gegaan naar een kok en bedienend personeel.

Na 4 maanden opknappen en klussen was 29 April 2007 de feestelijke openingsdag.Een giga leuke en geslaagde dag en daarna moesten we aan de bak!
Wij met nul ervaring in het horecavak, hellup! Gelukkig hadden we een doorgewinterde serveerster in dienst genomen en die heeft ons behoorlijk wegwijs gemaakt en na een aantal dagen onze ogen goed de kost gegeven te hebben durfden we zelf een bestelling op te nemen en uit te serveren en noem maar op.

Ook hadden we inmiddels 2 koks in dienst waarvan één een Chef! Wat een e…l bleek dat. De arrogantie droop ervan af en het duurde maar even voor ik knotsknettergek werd van die vent en we hem uiteindelijk hebben ontslagen. Personeel aannemen en ontslaan is niet makkelijk voor een leek op dat gebied.

Nieuwe kok gevonden, Arno, en dat werkte wel. Met Arno hebben we verder gewerkt en het liep gesmeerd tot……er iemand crisis riep. Haast van het één op het andere moment werd het bij ons ook crisis.De kamerverhuur aan werklui was over, geen feesten en partijen meer, geen restaurant meer. Tja wat dan??

Arno moesten we ontslaan en het personeel wat we nog hadden ook. Alleen Natalia, ons duizendpootje hebben we aangehouden. Zij was vanaf het begin bij ons maar heeft inmiddels een voltijd baan door de week dus om dan ieder weekend bij ons te werken werd teveel en helaas werkt ze niet meer bij ons.

We besloten dat ik de keuken in moest en na een omweg hebben we een kleine 2 jaar een Schnitzelranch gehad. Men was goed te spreken over de Schnitzels alleen er kwamen te weinig gasten.
Wat nu?

De motorrijders waren sowieso de grootste groep huisgasten bij ons en aangezien we dit eigenlijk de leukste gasten vinden hebben we eind 2010 besloten om nog een keer opnieuw te beginnen en nu als Motorhotel.
We hebben ons aangesloten bij Mobike en dat bleek een gouden beslissing.

Nu doen we eigenlijk wat we in het begin van plan waren, zei het met een omweg waarin we wel gigantisch veel geleerd hebben.